wawancara karo Mbah Surip

Wawancara iki dilakonake neng kantor polisi. Mbah Surip digawa nyang kantor iki amarga ora aman kanggo dhewe'e yen ing jeba amarga warga dhusun padha kumpul kanggo grebek dhewe'e.

Aku: Kados pundi kabaripun Mbah?
Surip: Ora apik mas, aku judheg banget sak iki.
Aku: Kenging Menapa? Margi njenengan damel dosa.
Surip: Dosa? Tegese apa mas. Aku mung nulungi bocah pegi kuwi marga dhewe'e lagi stress!
Aku: Inggih mbah, naging njenegan sampun dados dhukun santet inggih, sampun dol-tinuku jimat apus-apusan kanggo pados pasugihan inggih?
Surip: Kowe krungu kuwi ning kene? Aku mung nulung wong sing cilaka. Nulung wae nganggo berkah Gusti. Kaya bocah legi kuwi.
Aku: Kenging menapa kepanggih Mbak Siti wonten pondok Mbah? Langkung sae kepanggih wonten dalemipun mbah kemawon?
Surip: Mangonon mas, bocah legi kuwi ana perkara sing ruwet, dadi aku ora isa nulung ing papan umum. Pasienku kudu tentrem supaya aku isa nasehati supaya isa eling berkah gusti maneh.
Aku: Kados pundi caranipun mbah?
Surip: Wah, aku ora isa nerangake sedayane mas, nanging aku ndonga karo saben pasienku.
Aku: Nanging menawi Mas Trisna, piyambakipun paringi kathah artha mbah! Kagem menapa arthanipun? Criyosipun artha punika tumbal?
Surip: Tumbal? Aku ora ngerti tumbal. yen ana duit kuwi mung pangowah kanggo fasilitas utawa sumbangan wae. Ora penting. Akeh menehi racake duite nyang wong kere.
Aku: Dados anting emas ingkang dipunkagem Mbak Siti saking pundi?
Surip: Anting emas? Wah kuwi kado cilik wae kanggo pasienku.
Aku: Arthanipun saking pundi mbah?
Surip: Ya, aku ora sugih nanging uripku cukupan.
Aku: Saeipun Mbah elinga ajal inggih. Tiyang ingkang kasupen pati akhiripun mboten tentrem. Pareng mbah, kula pamit rumiyen.