Dina iki aku ketemu kanca sing kutepung saka mangsa kemerau kepengker nalika aku sinau basa Indonesia ing Salatiga. Ing Salatiga ana program kaggo sinau basa Indnesai kanggo mahasiswa amerika ana Universitas Kristen Satya Wacana. Mung udakara 10 wong melu, dadi aku tepung sedayane. Sing aku ketemu dina iki asline saka Minnesota ing tlatah kampungan, dadi basane isih sithik liya saka basa Inggris ing tlatah liyane. Dhewe'e sumanak banget lan kerep mesem. Amerga Markel saka keluarga wong cilik, dhewe'e ora sumeleh babar blas sendayan kuliah ing Wisconsin, sawijining universitas sing kondhang. Dhewe'e isih rada anom nanging wis omah-omah lan nduwe anak siji.
Dini iki awale dhewe ketemu karo sekanca liya saka program kuwi sing lagi sinau basa Indonesia ana SEASSI ana ngarep perpustakaan ing cedhak kaki lima Indonesia. Yek'e nek hawane luwih adem dadi mangan neng kana wae, nanging dina iki panas banget lan 10 menit sakwise metu gedung kelas awakku uwis krasa kelet amarga keringate. Dadi kita nyang restaurang Mungthai-Laos sing ora adoh. Panganane enak nanging aku lali pesan sega dadi sithik pedes.
Sakwise mangan, kita nyang omahnya kancaku neng Eagle Heights. Neng kana aku ketemu anake lan bojone. Anake mung wolung taun. Sakwise ngobrol neng omah, awake dhewe tuku sandal neng toko sing murah.
Dina sing apik karo kanca sing lawas!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Seneng ya isa ketemu kanca lawas lan isa crita-crita kanggo nostalgia.
ReplyDelete